مثنوی درد و دل شهید (شاعر: غلامرضا مه‌لقاء)

شاعر ارجمند، شیرین بیان و خوش قریحه دزفولی استاد ارجمند جناب آقای غلامرضا مه لقاء در مثنوی خویش به گفتگوی پدر شهیدی با پسر شهیدش پرداخته است در این مثنوی استاد مه لقاء به زیبایی و با زبان قال، دیالوگ پدر را بر سر مزار جوان رعنایش ترسیم کرده و از او خواسته است که در عالم معنا جوابش گوید. در این پُست از سایت چمدان آبی(دانشنامه دزفول) شما می توانید در حالی که صدای شاعر را با لهجه دزفولی می شنوید متن مثنوی را هم به نظاره بنشینید.

شاعر، سراینده و گوینده: غلامرضا مه لقاء ، متخلص به “شاکر”

مثنوی درد و دل بووی شهید

قَلَم جونِ بُووَت اَمْشو وِلُم کُن

بی یِسْمّ پا پَتی مِی شِعر هِلُمْ کُن

اِی سیِنَم لَم بِلوُ بیِسَ اَ غُصَه

تَمومِ چار چووُم اَی غَم شَکِسَه

مَگُو کمتَر نِویس شاکِر اَ دِیـْرِی

اَ ای حالِی که دورِی تَم بِمیرِی

هِلُم اَمشو اَ تِشکِ دل نـِویسُم

اَ حالِ یَه بُووِی بی دل ِنویسُم

بووِی که مـَسِ جُومِ کووَکـِش بید

مَگُو بَچَش مَرِفتی لِف بووَش بید

مُ دِیدُم یَ پِیایی نِسَه سَر خاک

بِخُونَ نوحَه به لِیفِس مِینِ خاشاک

پاهاش سَر خاک بیدِن سَر به اَفلاک

بِگُف شُکرِت خُدا سینَش اَما چاک

دِلُم باد کُردَه می سینَم خُدایا

تُهِسُم اَ غَمِ رولَــــــــــم اِلاهـــا

تو فِکرِی کُن به حالِ زارِ زارُم

اَ دَس رَفتَه اِی صَبرُم بی قَرارُم

زِمین پی اِی فِروخِی تَنگ بِیسَ

دِلُم می رَه خِیالِش لَنگ بیسَ

تَک و تِینا بی یِسمَه نَم بِنارُم

تو اِذنِش دِ کمی آیَه کِنارُم

بِیو رولِی قَشنگِ نُور جَبینُم

دَمِی پیشُم نِشین تا رِیتَه بینُم

دِلُم تَنگ بیسَ سی قَدِ بُلَندِت

سی او نُورِ تِیاتْ بُرگا کَمَندِت

دِلم اَ ندو مَخو رِی گُلتَ بینُم

اَ مِی تِیکِ قَشنگِت بوسَه چِینُم

دِلُم اَندو مَخو بینُم نُمازتَ

رُکوع و سَجده وُو راز و نِیازتَ

دِلُم اَندو مَخُو فَمُمْ صِداتَ

قُنوتا نِصفِ شُووا بِی رِیاتَ

او صَلْواتا یَواشِ با صَفاتَ

او عَرسا رِختَه بیسیِ نِینَواتَ

دِلُم اَندو مَخو قِصّاتَ فَمُّم

شِکر رِیزون کُنی وَر غُصه خَندم

دِلُم اَندو مَخو دَر حالِ خَندَه

دَرِ دَردِ فِراقَ وَر مُ بَندَه

مَخم پُرسُم اَزِت رولی جَوُنُم

دِلِت اومَه زَنی آتَش به جُونُم

چِطور اومَه دِلِت می غَم نِشینُم

کَفَن دورِت مُ بَندُم مارتَ بینُم

چِطور اومَه دِلِت تینا هِلیمُون

سَرِ سِنگِ مِزارِت هِی کشیمُون

نَگفتی مارِتِ میرَه اَ هِجْرون

بِیُو سیل کُن اَ داغِت بیسَه حیرون

مَخُم دادِی کَشُم دادِی اَتَه دِل

که سُرخ بیسُم اَ داغِت مِثلِ اِژگِل

نَظر داشتُم سییِت جومَه بُروُنَ

اووُردِی بَر سَرُم جومَه دِروُنَ

به دِل داشتُم حَنا بَندونتَه بینُم

شَبوش رِیزُم لَبا خَندونتَ بینُم

اِمید داشتُم که مِی حِجْلَت نِشینی

دومات آیُم که مِی غُرفَت نِشینیِ

نَدونِسُم که غُرفَت سِنگرِت بِید

شَبُوشا تِیرِ تَرکش بَر سَرِت بِید

چه اوُمَه بَر سَرُم وَختی که دِیدُم

پُرَ تَرکش ای لارِت کاش نَبیدُم

مُ دوس داشتُم بینُم خونچَه بَروُنتَه

اما دِیدُم به چَشم توبُوت رَوُنتَه

تَشِ دِل نَم نِشینَه بِی قَرارُم

بِیُو اَمروز اَ مِی داغِت دِرارُم

بِیو رولِی شَهیدِ مِهرَبُونُم

جُوابُم دِ اَنیسو هَم زَبُونُم

صِدا اومَه اَ او بالایِ بالا

اَ مِی عَرشُو فَلَک هَف آسُمُونا

سَلامُم وَر بُووَم هَمِی هَمُونُم

بُووِی زَحمَت کـَشِ پُوکیزَه جُونُم

سَلام دارِن حُضُورِت هَم رَهونُم

رَفیقُونُم شَهیدونِ زَمُونُـم

حُضورِت اومَمَه اِی کربِلویی

بِبوسُم دَس پوهاتَ نِینَوویی

طَوافِت بِکُنُم دورِت بِگردُم

خُومَه سِف وَرضِرِیحِ دِلتِ بَنْدُم

خودَت دونِی که مَمْ مَسِ وَفاتُم

مُ سوزبیسی سَرِرِیشیِ صَفاتُم

خودِت دونی گِرِنْد خوردِی کَلافتُم

مُ مِی باغِ بِهِشت هَم دِل اَلاتُم

به عُشُوقِی گذشت بینشُون دَمُونِی

که یوسُف پی بووَش داشت یه زَمُونی

نَدونِسن گِریوِن یا که خَندِن

دَساشُونَ به شونٍ هَم بِوَنْدِن

بِمُندِن سیلِ کُردِن مِی تِیا هَم

نِشِسنْ هردوتاشُون رِی به رِی هَم

هوا بو گُـل گِـرُف بید بوی عَنبَر

هِزار صلوات خدا بات وَر پِیُمبَـر

بُووش گفتِش عزیز پَلوونُم

خُوشو مِی هَستِیُم هَمِی کـَسُونُم

کُـوَوک گفتش بووَه تـوپــَلَووُنِـی

کَشیدِی داغِ بَچَت مِی جَووُنِـی

بووَه تو سَرفرازِ سرفــَروزِی

که حَق بیسَه اَزِت روضِی روضِی

مَخُم آرُم به یادتِ اِی بِهِشتی

سَرِ سینَم حُسین(ع) خوب نِوشتی

محرم کِبْ رَسید شِیدا تو بِیدی

وِلایت پیشه وُ وِیلا تو بِیدی

هَمیشَه ذِکر مولانَ بِبُـردِی

سَرِ سُفرت یَتیمُونب اوُوردِی

اَ داغِ اکبَر و اصغر بِسوختی

اَ زینب سی اُمُون هر شو بِگُفتی

بگفتی یَ یَلی بید نُومِش عَباس

هَنی مثلِش نه اومَس اَیُها الناس

شُجاع بید لِف عَلی(ع) حیدر کرّار

سِپَهسالار و سَقا و عَلَمدار

شهیدش کُوردن آخر نابکارون

دَساش یَ لا تَنِش یَ لا به هامُون

مَخُم آروم به یادِت که بِگُفتی

دِلامونَ اَ زنگار هِی بِـرُفتی

بِگفتی اَ علی اضغر که تُشنَه

گُلیشَه دِردِن پی تیر سو شُعبَه

بگفتی وَر علی اکبر صلوات

که صُورت مثل پیغَمبر صلوات

قَمَر رِی وا بُلَند قامَتِ رَعنا

شَهیدِش کُوردِن آخر قومِ اَعدا

اَ سَجادِی(ع) که بَسِن دَس پُهاشَه

به غــــــــــارَت بُردِن کـُلِ چِیاشَه

اَ خِیما که بگُفتی عَرسِ رَخْتی

که زِن تَش چادورانَ تَم بِسُختی

بُووَه یادِت مِیا وَختیب رَسیدِی

سَرِ نَعشِ حسین(ع) خودتَه بِکُشتی

تو روزِ مَحشَرَه بَر پا بِکوردِی

هَمِی جونِ مُنَه پی خودتِه بوردی

مُنَم خو عاشُوقُو زارِ حُسینُم(ع)

مُ سربازو مُ دِل باختی خُمینُم

مُ اَر می کربَلا رُخصَت نَداشتُم

به دورونِ خودُم فرصَت خو داشتُم

جهاد اَندو پَرو بالشَه گُشید بِید

سی شیعَه دِشمِن اَندو نقشهَ چید بید

مَخاس تا شیعنَه وَردارَه اَی خاک

کِتاب شیعَنَه بَلکی کُنه تاک

نَدونِس که اُمون خِین خا حُسینیم(ع)

به زِیرِ پَرچَمِ پیر خــُـــــمـــــــیـــــــــنیم

نَدونس که جُهاد مِی خینُمونَ

به روزِش کِب رَسَه لِف دینُمُونَ

نَدونِس که یَلوونی هِی به اِیرون

به جَنگِن مِینِ میدون مِثلِ شیرون

نَدونِس که بسیج سَر بِدِرارَه

لِفِ آتَش سَرِ دِشمِن بِبارَه

بُووَه وَختِ جهاد بید وختِ رَفتن

نه خُفتیدَن نه ویسِیدَن نه گشتَن

دِفاع کُردِیم اَ ناموسمُون اَ خاکمُون

اَ قُراوون و اَ دینِ پاکِ پاکمُون

دفاع کردِیم که تا غِیرَت نَمیرَه

بُو وَه اِسلام بَر عالَم چِیرَه

جُدابیسِن سَرامُون اَ تَنامُون

که تا زِندَه مَنه اَصلِ حَیامُون

پَیُوم دائیم اُمون پی لارِ چاکمُون

نَبوردِیم سَر به داخِل مِینِ لاکمُون

بُووَه مَمنون که تَم هَم لالهَ کوشتِی

حَنا مُولا حُسینَ(ع) وَر مُ مُوشتِی

بُووَش خوش حال بِیس گفتِش سُتینُم

تُنه بَهرِ خدا دادُم به دِینُم

تو اَ خُمبِ شُهادَت جُوم کَشیدِی

تُرِ عِشقَ تو یَ شُووَه بُریدِی

تو مِی بُونِ شُهامَت پَرچَمی زِی

بی یِسیِ اِفتخارُم پَرپَرِی زِی

تو مِی هَف آسُمُونا گُل بِکورِی

تولِف اَبـْرِ رِشادَت هِی بِبورِی

تو مَسِ ساغِرِ مُولا حُسینی(ع)

تو سینَه چاکِ بی باکِ خُمینِی

تو دِل باختِی حُسین (ع) و کربَلوئی

خدا داد اَی جُدوئی اَی جُدوئی

بِیُو رولَم هَنِی بو گُل مِیایَه

اَ سجادَت صدا چار قُل مِیایَه

بِیُو رولَم دُعا کن سی جَوونُون

که رَه راسَه رووِن مِی رَه اِمامُون

دُعا کُن تا که آغامُون بیایَه

گلِ دوزَه او مُولامُون بِیایَه

دُعا کُن تا امُونَم در رِکابِش

مَنِیم تا روزِ مَحشَر در کِنارِش

منبع : وب سایت چمدان آبی – دانشنامه دزفول

شهید عظیم اسدی مشکال

شهید عظیم اسدی مشکال، شهید دزفولی

دانشجوی ریاضی دانشگاه شهید چمران اهواز

شهید عظیم اسدی مشکال دانشجوی رشته ریاضی دانشگاه شهید چمران اهواز سال ۱۳۳۶ در شهرستان دزفول متولد شد و در سیزدهمین روز از فرودین ماه سال ۱۳۵۷ به دست ساواک دزفول به شهادت رسید.

شهید عظیم اسدی مشکال را اولین شهید انقلاب اسلامی دزفول لقب داده‌اند. او دانشجوی دانشگاه شهید چمران اهواز بود و زمانی که دانشجویان دانشسرای تربیت دبیر و شهید چمران(جندی‌شاپور) اهواز تصمیم می‌گیرند که در روز نهم فروردین‌ماه ۱۳۵۷ ، که برابر با چهلم شهدای ۲۹ بهمن ۱۳۵۶ تبریز است ، بانک‌ها و مراکز اقتصادی وابسته به شاه را در دزفول به آتش بکشند، قرار بر این می‌شود که عملیات در قالب چند تیم انجام شود که در هر تیم، یک نفر شیشه بانک را شکسته و دیگری بنزین ریخته و نفر سوم آتش بزند. عظیم مأمور آتش زدن بانک ملی چهارراه سی‌متری شریعتی می‌شود. اما عملیات لو رفته و عظیم بی‌خبر از این موضوع که مأموران لباس شخصی در کمین آن‌ها هستند، ساعت شش صبح اقدام به آتش زدن بانک می‌کند و بلافاصله با رگبار مسلسل مأموران مواجه و دستگیر می‌شود. عظیم را به شهربانی منتقل کرده و در هوای سرد اوایل فروردین‌ماه، با آب سرد بدنش را خیس کرده و شروع به شکنجه می‌کنند سپس دستبند می‌زنند و به تنه درخت می‌بندند. سرپاسبان محمدتقی حاجی عیدی از شکنجه گران شهربانی (حاجی عیدی در تاریخ ۲۳ /۱۲/۵۷ به جرم شهادت عظیم به سزای عمل خود می‌رسد و اعدام می‌شود) آنقدر عظیم را شکنجه می‌دهد که عظیم، زیر شکنجه از هوش رفته و پس از انتقال به سلول که پزشک ساواک او را معاینه می‌کند رو به سرگرد نوید می‌گوید :«کارش تمام است». نام شهید عظیم اسدی مشکال که مظلومانه و به بی‌رحمانه‌ترین وجه ممکن توسط نیروهای فاسد رژیم به شهادت می‌رسد، به عنوان طلایه‌دار خط سرخ شهادت انقلاب اسلامی دزفول همیشه می‌درخشد.

هاشم ستاری رئیس وقت ساواک دزفول بعد از اطلاع از شهادت عظیم، به شهربانی زنگ‌زده و می‌گوید: «باید جنازه او را از بالای پل حمید آباد به رودخانه می‌انداختید که جنجال به پا نشود. ما خیلی از افراد سیاسی را که زیر شکنجه می‌میرند به رودخانه می‌اندازیم»

بعد از تحویل جنازه شهید، آثار شکنجه از قبیل : ضربات باتوم، سوختگی در پشت به وسیله اتو، خون‌مردگی اطراف چشم‌ها، شکسته شدن دندان‌ها، کبودی تمامی قسمت‌های بدن به دلیل ضربات شلاق کاملاً مشهود بوده است.

در اسناد ساواک برای سرپوش گذاشتن به شکنجه‌های وحشیانه، مرگ عظیم را در اثر اصابت سر او به جدول کنار خیابان مطرح می‌کنند و اینکه او را به بیمارستان انتقال داده و معالجات مؤثر نبوده است و وی فوت‌شده است.

فردای روز سیزدهمین روز از فروردین ماه، مردم قدرشناس دزفول، تشییع بسیار باشکوهی برای او برگزار کرده به طوری که خیل جمعیت را تانک‌های رژیم شاه مشایعت می‌کنند؛ مردم از درب “مسجد جامع” تا شهیدآباد پیکر او را تشییع می‌کنند. مرحوم علامه مخبر با گریه بر پیکر عظیم نماز می‌خواند و عظیم مهمان بهشت می‌شود. سپس مردم درب منزل شهید اسدی مشکال رفته و شعار سر می‌دهند.

مرحوم علامه مخبر ۱۵ فروردین‌ماه ۱۳۵۷ در مجلس ترحیم عظیم شرکت می‌کند و منبری آتشین می‌رود که جملات سخنرانی او در اسناد محرمانه ساواک آمده است. مجلس ترحیمی که در محاصره تانک‌های دشمن در مسجد جامع برگزار می‌شود و بعد از این مراسم علامه مخبر ممنوع المنبر می گردد.

منبع : وب سایت چمدان آبی – دانشنامه دزفول

متن کامل وصیت نامه شهید حسین بیدخ قبل از عملیات فتح المبین

متن کامل وصیت نامه شهید حسین بیدخ قبل از عملیات فتح المبین

” کل نفس ذائقة الموت ” هر نفسی مزه مرگ را خواهد چشید.

آنان که به هزاران دلیل زندگی می‌کنند نمی‌توانند به یک دلیل بمیرند و آنان که به یک دلیل زندگی می‌کنند با همان دلیل نیز می‌میرند.

بعد از یک عمر گناه حال باید در آزمایش الهی آماده سفر مرگ بشوی، بعد از یک عمر معصیت حال باید افسوس یک عمر خطا را بخوری، بعد از یک عمر خنده حال باید نشست و بر یک عمر اشتباه رفتن و نفهمیدن گریست، دیگر جای خنده نیست آخر دلیلی بر خندیدن نیست، آخر در کجای دنیا انسانی که بین بهشت و جهنم در رفت و آمد است خود را به خندیدن خوشحال می‌کند.

هر نفسی مزه ی مرگ را خواهد چشید، برای عده ای مرگ گلو بند زیبایی است بر گلوی دختران و برای عده ای مرگ خاری است در گلو که هرگز پایین نمی‌رود. عجیب است حال انسانهایی که می‌دانند می‌میرند و می‌دانند در پای میز محاکمه به بند کشیده خواهند شد اما باز نشسته‌اند و دست بر روی دست، می‌خورند و می‌خوابند آسوده و بی خیال، چه عجیب است داستان آدمی که می داند بعد از مرگ، او را باز خواست می کنند اما بی خیال از یک زندگی آسوده روز را به معصیت می‌گذراند و شب آسوده همراه شیفتگان رؤیاها به خواب می‌رود.

بعد از یک عمر حساب نکردن حال باید حساب پس داد، “حاسِبوا قَبْلَ اَنْ تُحاسَبوا ” دیگر چاره‌ای نیست جز گریه، گریه به حال خویش و گذشته‌هایی که هرگز به عقب بر نمی‌گردد. گناهانی که تا ابد وسیله شکنجه روح تو شده، دیگر هیچ چاره‌ای نیست جز دعا که خداوندا، با عدلت با من رفتار نکن که جز آتش جهنم نصیبم نیست، با عفوت از من گذر که بجز عفو تو امیدی نیست.

خدایا، گناهکارم، خطا از من است، می‌دانم همیشه مغلوب نفسم شده‌ام خدایا از من درگذر که جز گذشت تو منزلگاه من جز دوزخ چیزی نیست. خدایا ای مهربان‌ترین مهربانها، ای عزیزترین عزیزانم، ای زیباترین زیبا رویان در نزدم، ای پاکترین پاکان، ای نوید دهنده، ای برپا کننده، ای همیشه زنده، ای میراننده، ای سریع الرضا، ای کاشف البلاء، ای گذرنده، به هر نحو می‌خواهی بکشیم، بکشم. به هر گونه می‌خواهی ببریم، ببرم. اگر یک بار به مرگم راضی نیستی هر بار بکشم، زنده‌ام کن باز بکشم، حاضرم، راضیم فقط یک چیز از تو می‌خواهم: ای عزیز از من بگذر، گناهانم را محو کن، آتش جهنم را یار من مکن.

خدایا، بار الها، معبودا، ایزدا، ای یار صالحان، ای دشمن کافران، ای همراه متقیان، ای عدو ظالمین، ای با مؤمنین یار و با مشرکین خصم، جز به تو امید نیست ای خالق، ای حاکم، با عدلت با من حکم مکن.

ای همیشه زنده، زندگی آن دنیا را برایم در دوزخ مخواه، ای میراننده‌، مرگ مرا زندگی برای دیگران ساز، برای ملتم، دینم و امتم. برای آن سیاه دربند، برای آن سفید بی چیز، برای فقیر غمین، برای آنان که جز اشک سلاحی ندارند و جز ذکر تو دوایی.

برادرم، خواهرم، مادرم، ای پرورش دهنده روحم، پدرم ما را فراری از مرگ نیست و با مردن نیز فراری از حکم خدا نیست، خوشا بحال آنان که جز راه خدا راهی ندارند و جز ذکر خدا یادی ندارند. پدرم، مادرم، برادرم و خواهرم از اینان باشید. به لحظه مرگ زندگی جز افسوس چیزی نیست خویشتن را بیابید. به لحظه وداع گناهان معذب روح اند، زندگی را دریابید به هنگام مردن از مرگ فراری نیست، خدایی زندگی کنید چنان باشید که به قول امام علی(ع): ” برای هر لحظه مردن آماده باشید.”

دوربین فیلم برداری خدا را که هیچگاه ندیدم، حالا دیدم گویی فرشتگان مأمور در حال گرفتن فیلم از مایند. برادرم چنان زندگی کن که همیشه دوربین خدا را در حال گرفتن فیلم از خود ببینی.

زیاد مخواب که فردا باید سالها در زیر خاک بخوابی، زیاد مخور که برای خوردن وقت هاست، زیاد مخند که دلیلی بر خندیدن نیست، به هر کجا می روی بدان سرانجام دیدار آن دنیاست.

مرگ را همیشه ببین، با گذشت باش که خدا نیز از تو بگذرد، پدرم، مادرم اگر در نزدتان عزیز نبودم و وجودم برایتان جز رنج هدیه ای نبود خوشحال باشید که رفتم و اگر در نزدتان عزیز و گرامی بودم بدانید که خدا سفارش فرموده است ” از آنچه دوست دارید انفاق کنید.” مرا انفاق در راه خدا فرض کنید، بهترین انفاقتان.

خواهرم حجاب تو سنگری است آغشته به خون من، می دانم بالاتر از آنی که سفارش به پوشش و حجاب تو را کنم ولی بدان تفنگی که در دست من است چادری است که بر سر توست اگر میل به حفظ سلاحم داری چادرت را سلاحم بدان.

برادرم زندگی چند صباحی بیش نیست، نیامده می گذرد، آنچنان سریع می‌گذرد که رود به دریا می پیوندد. چنان زندگی کن که فردا برای رفتنت وحشتی نداشته باشی.

برادر، کوچکتر از آنم که به تو چیزی یاد دهم اما می‌خواهم بگویم داستان قیامت داستان حقیقی است اگر نمی‌دانی سعی کن بدانی و اگر می‌دانی سعی کن ببینی و اگر می‌بینی سعی کن عمل کنی، فردا دفترچه ی‌ اعمالت را جلویت باز می‌کنند و تو چیزی نداری، جوابی نداری جز یک کار، افسوس، افسوس، افسوس بر عمری که گذشت. در کودکی بازی، در جوانی مستی، در پیری سستی، پس کی خدا پرستی؟

برادرم می خواهم با زبان عاجزم و با قلم ناتوانم برایت سفارش کنم، وصیتی نمایم، پیامی دهم، می خواهم بگویم برادر، روحانیتی که اکنون پرچمدار این انقلاب است، پیشرو این اسلام است, حفظش کن. هر چه به تو گفته اند دروغ است. به خدا آنها را دیده ام بر منبرها و در سنگرها, با زبانشان و با سلاحشان, دیده ام در جبهه ها, جایی که ما را توان و شهامت رفتن نبود آنها رفته اند، به آنها احترام بگذار، البته نه آنهایی که از روحانیت تنها چیزی که دارند عبا و عمامه‌ای است.

برادر امام را تنها نگذارید که فردا باید به غم این اشتباه افسوس‌ها بخورید. فقط این را بدانید که اگر او نبود ما هنوز می بایست سر صف سینما‌ها به سر و کول هم بزنیم، در سالن های قمار به دعوا بپردازیم، حس حقارت و کوچکی ما را عذاب دهد.

بخدا من او را افتخار دینم و ملتم می‌دانم و باعث افتخار خودم. با جانم با ذره ذره ی وجودم در خوابم، در زندگی ام، در شلیکم، در نمازم، به هنگام نیازم، به هر زمان، در هر کجا با هر زبان او را دعا می‌کنم، تو نیز او را دعا کن. اگر او نبود هنوز ما می‌بایست ذلت پذیرش ظلم را به خاطر مصلحتی پوچ بپذیریم، اگر او نبود ما از مسلمان بودن خویش هیچ نداشتیم جز نمازی که نماز نبود و جز روزه ای که جز گرسنه بودن فایده‌ای در بر نداشت.

نمی‌دانم تو او را چه می‌دانی، من او را مسلمانی مجاهد، مجاهدی مؤمن، مؤمنی عابد، عابدی سرکش، سرکشی متواضع، متواضعی پیروز، پیروزی ساکت، ساکتی خروشان و خروشانی ساکت می‌دانم. او را دعا می‌کنم تو نیز او را دعا کن.

برادر، وکیلت می‌کنم از جانب خودم تا بعد از مرگم و شهادتم راهم را ادامه دهی.

آمریکا را همیشه دشمن بدار، سعی کن همیشه بمبی باشی تا هر کجا خواستی ضامن آن را بکشی و هزاران کثیف را از زندگی که برای آنها چیزی جز نفس کشیدن نیست راحت کنی.

برادر، خون شهدا را همیشه عزیز دار «پیمان مقدس ما خون من است.»

از یادم مبر که محتاج بیاد توام، برادر هر شب جمعه بر سر قبرم، منزلگاه ابدیم حاضر شو برایم دعا کن که خدا از من بگذرد.

از کسی کینه‌ای ندارم جز دشمنان خدا، آمریکا، شوروی و ابرقدرتهایی که حاضرند هزاران نفر بمیرند تا خود بر مسندی که مسند نیست تکیه زنند. به همه مهر می‌ورزم جز دشمنان دینم، ملتم، مذهبم، مکتبم و راهم.

برادر اگر امانتی نزدم داری از خانواده‌ام بگیر یا در راه خدا گذر کن. هر امانتی نزدت دارم یا در راه خدا برایم انفاق کن و یا به تو بخشیده می‌شود. همه را به خدا می‌سپارم، از همه شما طلب عفو و گذشت دارم.

خدایا به حال کسی که جز اشک سلاحی ندارد و جز یاد تو دوایی, رحم کن که محتاج یک راحمم.

حسین بیدخ ـ ۲۲ اسفند ۱۳۶۰ – پادگان دو کوهه

منبع : وب سایت چمدان آبی – دانشنامه دزفول