چمدان آبی دزفول ((محمّدحسین دُرچین))

رو به دريا(شهید غلامرضا آلویی)

راوي: محمدحسین درچین

نویسنده: عبدالرضا سالمی نژاد

مادرم آشپز ماهري است، اما ماهي پختنش حرف ندارد؛ فرقي نمي کند چه نوع ماهي باشد: کپور، قزل آلا، سرخو، حلوا يا همين شيربت خودمان. او مي گويد: هر چند ماهي هاي پرورشي طعم خوبي دارند اما ماهي هاي آزاد آنها که در دريا و اقيانوس زندگي مي کنند مفيدترند؛ هم به استخوان بندي بدن کمک مي کنند و هم مانع بيماري تيروئيد مي شوند. براي همين است که از کودکي بساط ماهي سرخ کردن توي خانه مان روبراست. مهمان هم که مي آيد، مادرم براي شان ماهي سرخ مي کند. خودش اما سالهاست که لب به ماهي نمي زند، از همان روزي که برادرم، غلامرضا براي دوره عالي آموزش غواصي به زيبا کنار شمال رفت.

مادرم اکنون پير و فرتوت و شکننده شده است ، اما نه از اينکه ماهي نمي خورد، بلکه چون فکر مي کند، بخشي از وجود غلامرضا توي شکم همين ماهي هاست. برادرم غلامرضا آلويي در سال 5631 به شمال رفت تا غواص عمليات کربلاي 5 باشد، اما در عمق 04 متري درياي خزر جاماند و هرگز روي آب نيامد. او اگرچه مزاري در شهيد آباد دارد اما ما وقتي مي خواهيم برايش فاتحه بخوانيم، رو به دريا مي ايستيم.